Όταν ήμουν μικρός, πολύ μικρός, αναρωτήθηκα εάν το μπλε χρώμα το βλέπουμε πράγματι όλοι μπλε. Ήξερα ότι όλοι ονομάζαμε μπλε το χρώμα θάλασσας και κίτρινο το χρώμα του ήλιου, αλλά ένιωθα ότι θα μπορούσε να μη βλέπαμε όλοι το ίδιο. Πέρασαν πολλά χρόνια σκληρής επιστημονικής αλήθειας που μου απέδειξαν ότι το μπλε είναι μπλε τελεία και παύλα.

Όπως είχα διδαχθεί, σιώπησα μπροστά στην αυθεντία, αλλα το μικρό, πολύ μικρό, παιδί μέσα μου ένιωθε πολύ στενάχωρα, διότι τη μια έβλεπε τη θάλασσα και χαιρόταν και την άλλη έβλεπε τη θάλασσα και μελαγχολούσε. Δεν μπορεί να ήταν το ίδιο μπλε. Και τότε γνώρισα

τη Γιόγκα και έμαθα ότι ανάλογα με την κατάσταση του νου μου βλέπω το μπλε διαφορετικά.

Και όλοι βλέπουμε το μπλε διαφορετικά. Δεν υπάρχει ούτε ένα μπλε όμοιο με τ' άλλα μπλε. Τώρα, μαθαίνω πώς να συμβιώνω με όλα τα χρώματα. Όλους τους ήχους. Όλες τις γεύσεις. Όλες τις αισθήσεις. Και είναι πολύ όμορφο αυτό. Και θέλω να το μοιραστώ.